Choć w środę Kuba kończy półtora roku, jeszcze tydzień temu jego zasób słów był bardzo ograniczony. Szeroko otwarta buzia i głośnie „a!” oznaczało „pić” i „jeść”, skinienie głową i ciche „hm” odzwierciedlało zgodę z rozmówcą, „łaf-łaf” było sygnałem, że zobaczył lub usłyszał psa, „bum-bum” – samochód. Niezadowolenie, z jakiegokolwiek powodu – ważnego czy całkiem błahego – wyrażał bardzo przekonującym, głośnym płaczem. Zdarzało mi się tymczasem podsłuchać jego monologi, w których swobodnie można było rozróżnić większość używanych w naszym języku sylab. Wiedziałam więc, że zwiększenie zdolności komunikacyjnych to tylko kwestia czasu i dobrej woli.