Choć w środę Kuba kończy półtora roku, jeszcze tydzień temu jego zasób słów był bardzo ograniczony. Szeroko otwarta buzia i głośnie "a!" oznaczało "pić" i "jeść", skinienie głową i ciche "hm" odzwierciedlało zgodę z rozmówcą, "łaf-łaf" było sygnałem, że zobaczył lub usłyszał psa, "bum-bum" - samochód. Niezadowolenie, z jakiegokolwiek powodu - ważnego czy całkiem błahego - wyrażał bardzo przekonującym, głośnym płaczem. Zdarzało mi się tymczasem podsłuchać jego monologi, w których swobodnie można było rozróżnić większość używanych w naszym języku sylab. Wiedziałam więc, że zwiększenie zdolności komunikacyjnych to tylko kwestia czasu i dobrej woli.

Przełom nastąpił z dnia na dzień, a właściwie z godziny na godzinę. Jedno popołudnie spędzone z Twórcą przy skręcaniu mebli wystarczyło, żeby przełączył się magiczny pstryczek i runęła lawina "ma-ma", "ta-ta", "ka-ka", "pi", "je", "ba-ba", "da-da", "kompu-kompu"... i wielu innych. Nie wiem, jak duża w tym zasługa męskiej solidarności, a ile braku ograniczenia w postaci niedającej dojść do głosu, wiecznie paplającej Lenki. Tak czy inaczej, radości w domu nie ma końca. Kuba nie tylko pięknie powtarza, ale także sam potrafi nazwać coraz więcej przedmiotów. Lena dogadywała się do tej pory z bratem bez większych problemów, nagle okazało się, że może być lepiej i... śmieszniej. No i głośniej, duuużo głośniej. W myśl powiedzenia "nie krzycz, nie jesteś w lesie", las to idealne miejsce dla tej dwójki. Żaden dzik nam nie straszny!

Zdjęcia: Rodzicielka

Lena:
tunika - prezent - Next (część zestawu białe spodnie + tunika)
szorty - C&A
buty - Bartek

Kuba:
wózek - Navington Cadet
T-shirt - C&A
bermudy - H&M
buty - Bartek

PS. Zaczęłam spisywać dialogi Leny i Kuby. Część pojawi się pewnie na naszym fanpejdżu, część być może hurtowo także na blogu. Oto jeden z pierwszych, rozczulił mnie i rozśmieszył jednocześnie, niemal do łez. Dla tych, którzy nie śledzą nas na fejsbuku:

Lena: Kuba, zawołaj mamę.
Kuba: Ma-ma!
Lena: Paula, słyszałaś? Kuba Cię woła! Brawo, Kubuniu!