TATA u nas w domu JEST. Nie wychodzi rano, by wrócić po 17:00. Nie ucieka na "nocki", by potem przespać dzień. Czasem wyskakuje po śniadaniu lub po obiedzie i nie wraca na kolację, a potem rano dłużej śpi. Zdarza się, że budzi dom szumem prysznica, aby przywieźć pieczywo na drugie śniadanie. Innym razem wyjeżdża na parę dni, wtedy sprawdzamy na mapie, dokąd, obserwujemy samoloty na radarze albo palcem po cienkiej żółtej lub czerwonej linii wodzimy w tę i z powrotem. Wtedy tęsknimy.

Centrum dowodzenia Twórcy znajduje się w naszej sypialni. Co ciekawe - do sypialni z salonu i kuchni nie ma drzwi. Zwykle więc siedzimy całą czwórką "na kupie", czasem, z potrzeby separacji, robiąc wycieczki do pokoju Leny. Choć Twórca często obecny jest głównie ciałem, a umysł skupiony zdaje się nie zauważać naszego istnienia, albo wręcz przeciwnie - potrzebuje absolutnej ciszy i wymaga chodzenia na paluszkach i szeptu, nie da się przecenić wpływu, jaki na Lenę i Kubę ma jego obecność.

Bo wychowywanie to przede wszystkim dawanie przykładu. Przykładu relacji, reakcji, dyskusji, kłótni nawet. Nie oszukujmy się, nie jesteśmy parą idealną. Gołąbeczkami, które spijają sobie z dzióbków. Oboje mamy trudny charakter, własne zdanie i donośne głosy, nigdy nie brakuje nam języka w gębie, nawet jeśli gadamy głupoty. Okazujemy emocje - i te dobre, i złe.

Dlatego Lenka mówi "proszę", "przepraszam", "dziękuję" i "kocham Cię". Mówi też "mamo, niezła z Ciebie laska" i "tato, super w tej kurtce wyglądasz". Nie dosłyszawszy słodko pyta "słucham?", a nie "co?". Dlatego mocno i często się przytula, nie szczędzi całusów, ale zdarza jej się także wrzasnąć "nieee!", trzasnąć drzwiami czy rzucić skarpetką z impetem. Zastanawiam się tylko, jakim cudem na każde nasze "cholera jasna" albo wtrącone w zdanie "dupa" reaguje przejętym "nie mów tak, to brzydko".

Czasem wściekam się, że mam pod opieką trójkę dzieci. "Kochanie, bardzo Cię proszę, zrób mi herbatkę", "dałoby się coś przekąsić, może jakąś kanapeczkę?", "chodź tu, zajrzyj na chwilę, coś mi podpowiesz", "o której będzie obiad?", "żabko, nie mam już skarpetek"... Kiedy Twórca wyjeżdża, fizycznie odpoczywam, głównie ze względu na to, że wówczas wszyscy garną się, by mi pomóc. W perspektywie częstszych wyjazdów czuję się jednak nieswojo. Lubię te nasze rozmowy przy kawie, lubię usłyszeć "dziś ja ją kąpię" albo "daj go do mnie", lubię zasypiać, kiedy on jeszcze pracuje. Chyba nie muszę pisać, że lubię zasypiać w jego ramionach...?

A dzieci? Cieszą się, że mogą wariować do woli, głośno śpiewać razem z mamą i dłużej siedzieć w wannie, chętnie gadają z tatą na Skype'ie i planują, co będzie, kiedy wróci. Kiedy jednak wraca, nawet po czterech, pięciu dniach, Lena wita go z dystansem, jakby się wstydziła. Nie rzuca mu się w ramiona, choć żegnała nad wyraz wylewnie. Kuba odwraca wzrok, by zaraz spojrzeć spod oka, nieufnie.

Choć wiem, że się spełnia, robi to, co lubi, poznaje wspaniałych ludzi i wielki świat (czego w chwilach zwątpienia sama mu po cichu zazdroszczę), że nie usiedziałby ośmiu godzin na etacie... choć wiem to wszystko, wiem też, że bardzo ciężko mu nas zostawiać. Za każdym razem waha się, przestępując próg. W takich chwilach cieszę się, że nie jestem w jego skórze.

Zdjęcia: Twórca, Rodzicielka - odnalezione na dysku podczas porządkowania, 20.12.2012.