Ciężko mi uwierzyć, że serwuję Wam dziś zdjęcia sprzed zaledwie tygodnia. Przez ostatnie siedem dni tyle się działo, że mam wrażenie, jakby minął co najmniej miesiąc. Za oknami całkiem inny widok, nie tylko ze względu na to, że to inne okna ;) Termometr nie daje się oszukać nawet ustawieniem go po nasłonecznionej stronie domu, liście coraz słabiej trzymają się gałęzi, a i kolor ich jakiś taki... smutny. Nieuchronnie zbliża się pora roku, którą do niedawna najchętniej wykreśliłabym z kalendarza. Albo przynajmniej przespałabym.

Dziś jestem bardziej ostrożna w "przesypianiu" i każdym innym rodzaju "przeczekiwania". Wakacje, które minęły szybciej niż powinny, uświadomiły mi boleśnie to, co bezbłędnie ujęła Szymborska w czterech wersach swojego "Nic dwa razy":

Choćbyśmy uczniami byli
najtępszymi w szkole świata,
nie będziemy repetować
żadnej zimy ani lata.

Ani jesieni. Celowo wyrwane z kontekstu słowa poetki, która nota bene nigdy nie była matką, interpretuję po swojemu i czynię mottem na resztę mojego życia. Dlatego staram się celebrować każdą chwilę, każdy promyk słońca czy żółknący liść. Usilnie próbuję lepiej organizować czas i nie odkładać niczego na jutro, choć nie zamykam tym samym drzwi niespodziewanemu.

Lena i Kuba chłoną wiedzę jak gąbki, potrzebują uwagi, troski i wrażeń, a ja czerpię przeogromną radość, kiedy mogę im to wszystko dać. Bo tak jak teraz, nie będą mnie potrzebować już nigdy. Kiedy za dziewięć miesięcy będziemy witać lato, jedząc śniadanie przy tym samym stoliku i grzejąc się w ostrym porannym słońcu, nic nie będzie takie samo. Dzieciaki w wakacje tak bardzo się zmieniły, że trudno nawet w przybliżeniu przewidzieć, jak fantastyczne będą za pół roku, a co dopiero w przyszłe wakacje!

O upływającym czasie rozmawiałam niedawno z bezdzietną przyjaciółką. Doszłyśmy do wniosku, że nic równie skutecznie nie przypomina nam o tym, że świat nie stoi w miejscu, jak rosnące dzieci. Dla niej ostatnie trzy/cztery lata zlewają się w jedno, dla mnie to kilka epok. I choć bywa mi przykro, że moje Bąki za szybko rosną, że są już takie samodzielne, wiem, że jeszcze wiele epok przed nami. Niedawno Lena wkroczyła w kolejną...

- Mamusiu! Zobacz, jaki śliczny piesek! Zrób mu zdjęcie, to wydrukujemy i wyślemy pingwinom do Afryki, żeby zobaczyły, jakie u nas są śliczne pieski!
- Kochanie, ale pingwiny żyją na Antarktydzie.
- Oj, to na An-tar-ktydę (sic!), niech będzie! Ale nieźle to wymyśliłam, co?

Zdjęcia: Rodzicielka

Lena:
bluzeczki - Escarabajo
szalik - allegro
spodnie - C&A
buty - H&M

Kuba:
długi rękaw - Escarabajo
apaszka - sh
krótki rękaw - C&A
spodnie, buty - F&F