Choć pogoda za oknem nie nastraja optymistycznie, czuję się dziś świetnie. Nie mam depresji wywołanej kolejną zmianą cyferki, która przypomina o stopniowej utracie jędrności skóry i rosnącej liczbie zmarszczek. W końcu kobiety są jak wino, a młodym jest się duchem, nie ciałem. Co prawda za rok może być nieco mniej kolorowo, zmiana prefiksu to już poważniejsza sprawa, ale póki co wciąż cieszę się kremami 25+. W związku z powyższym postanowiłam powrócić do sięgającej czasów szkolnych tradycji częstowania cukierkami. Najchętniej zebrałabym Wasze adresy, Kochani Czytelnicy, i każdemu przesłała w kopercie... powiedzmy: śliwkę w czekoladzie. To chyba jednak byłoby zbyt szalone, nawet jak na moje możliwości. Proponuję więc coś innego.

Spośród komentarzy pod tym postem wylosuję (ja albo moje dzieci) zwycięzcę, który otrzyma dwa tomy świetnej książki Diany Ducret "Kobiety dyktatorów". Spójrzmy prawdzie w oczy - nie jestem do końca bezinteresowna. Aby los był ważny, musicie udostępnić na facebooku (w opcji "publiczny") lub na swoim blogu ten plakat. Będzie mi bardzo miło, jeśli polubicie nasz fanpage, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście. Do kiedy macie czas? Pomyślę i dam znać! Mam cichą nadzieję, że w zamian podarujecie nam tysiaka ;)

PS. Parę dni temu odbyłam rozmowę, która sprowokowała mnie do stworzenia nowej kategorii na blogu. Egotycznych postów, w których raz na jakiś czas będę chciała udowodnić, że bycie "kurą domową" nie musi i nie powinno oznaczać, że stajemy się ograniczonymi, nic poza czubek butów własnych dzieci niewidzącymi, maszynkami do segregowania prania i serwowania posiłków. Dając upust swoim przemyśleniom na tematy nie-leno-kubowe, będę Wam prezentować, co pozwala nie umrzeć Rodzicielce sprzed rodzicielstwa. W ramach cyklu wkrótce pojawi się recenzja dzisiejszego podarunku. Miłośnicy wyłącznie Leny i Kuby, musicie mi wybaczyć, ale to silniejsze ode mnie!

Zdjęcia: Twórca, Dziadek Jurek.