Pod tym względem dobraliśmy się z Twórcą idealnie - oboje jesteśmy mieszczuchami z krwi i kości, uwielbiamy miejskie życie wraz z jego wadami (kilkoma) i zaletami (których nie potrafię zliczyć). Do natury wolimy czasem uciec niż musieć się z nią mierzyć na co dzień, a do centrum lubimy mieć nie dalej niż pół godziny drogi piechotą. Zresztą najchętniej mieszkalibyśmy przy głównej ulicy... im większej metropolii, tym lepiej. Zdarza się nam więc ponarzekać na naszego poczciwego 350 tysięcznika, chętnie dopisalibyśmy do liczby jego mieszkańców choć jedno zero, ale koniec końców - nie jest taki najgorszy. A w słoneczne, upalne, wakacyjne dni stanowczo da się lubić!

Choć niemal wszyscy uciekają wówczas z miasta, dla mnie właśnie wtedy ma najwięcej uroku. Wyludnione, skwarne, pachnące rozgrzanym asfaltem i świeżo skoszoną trawą. Betonowa pustynia poprzecinana pasami zieleni, z oazami zacienionych skwerów... Jeśli Lena i Kuba nie wyssali tej fascynacji z mlekiem matki, przesiąkną nią niewątpliwie w dzieciństwie. Jedna wycieczka do centrum wystarczyła, żeby połknęli bakcyla.

Pamiętacie, jak pisałam o rutynie, że jest "fajna"? Musiałam uderzyć się w głowę! Trzy dni tego samego placu zabaw, tej samej drogi z domu do sklepu i poczułam, że przestaję być sobą. A póki co to przecież ja decyduję o tym, jak spędzamy wolny czas. Świadomość, że już nigdy nie będziemy go mieli dla siebie tak dużo, sprawiła, że powiedziałam "dość" i wróciłam na łono starego, poczciwego chaosu, z konieczności nieco lepiej zorganizowanego, z wcześniejszą pobudką i jako takim planem (czytaj - dziś kierujemy się, powiedzmy... na południe). Postanowiłam uczynić to lato możliwie jak najciekawszym, biorąc pod uwagę, że prawdopodobnie nie uda nam się całą rodziną nigdzie wyjechać.

Na pierwszy ogień poszła nasza dzielnica. Te kilka dostępnych atrakcji odfajkowaliśmy szybko, dzieciaki były nad wyraz grzeczne i chętne, nie pozostało więc nic innego, jak wyprawić się dalej. Tym bardziej że w okolicach przystanków autobusowych z ust Leny niezmiennie padało to samo hasło: "mamusiu, jedziemy do miasta?". Wszyscy znajomi, których spotykam, dziwią się, że podczas naszych wycieczek wybieram transport publiczny. Nie dziwcie się, Kochani, ma on kilka gigantycznych plusów!

Po pierwsze - w wakacje wcale nie jest tłoczno, szczególnie w godzinach i kierunkach, które wybieramy. Po drugie - nic nas nie ogranicza, bo nie musimy wracać w to samo miejsce, z którego wystartowaliśmy. Możemy zakończyć imprezę w dowolnym momencie, udając się na najbliższy przystanek. No, i nie musimy jej kończyć za szybko, zastanawiając się, czy Twórca przypadkiem nie potrzebuje samochodu. Po trzecie - jest tańszy. Dwa bilety, w tę i z powrotem, kosztują tyle, co dwie godziny parkowania w centrum, nie licząc paliwa. Przypominam, że dzieci do czwartego roku życia jeżdżą za darmo, także z wózkami. Żyć, nie umierać!

Pewnego popołudnia, zaraz po obiedzie, spakowałam więc dwie pieluchy, paczkę wilgotnych i paczkę suchych chusteczek, aparat, telefon, kartę płatniczą i... w drogę! Wróciliśmy przeszczęśliwi przed zmierzchem, wyprawa okazała się hitem, obnażyła jednak braki asortymentu. Do listy "must have" dopisałam więc parę złotych w bilonie, dwie butelki wody, oddzielnie pakowane słomki (bardzo użyteczne, ultra higieniczne, do zdobycia przy kasach w fast-foodach) i dwa sweterki na wypadek zmiany pogody. Skreśliłam z niej aparat, z bólem serca. Musicie mi wybaczyć, ale widok złodzieja zrywającego z szyi młodej dziewczyny złoty łańcuszek dwa kroki od nas przeraził mnie nie na żarty. Nie darowałabym sobie utraty sprzętu, a dwójka dzieci i wózek to dla mnie samej wystarczające obciążenie. Na zdjęcia wybierzemy się w asyście Dziadków, Babć, Cioci, a może nawet Twórcy :)

Póki co przemierzyliśmy główne arterie Śródmieścia i dużą część Starego Miasta. Dzieci poznają miasto tymi samymi trasami, którymi wałęsaliśmy się paręnaście lat temu z Twórcą, poznając siebie nawzajem. Leciwe mury, choć odrestaurowane, spoglądają na naszą trójkę tymi samymi oknami, którymi paręnaście lat temu patrzyły na dwójkę zakochanych, trzymających się za ręce nastolatków. Chłodzimy się przy tej samej fontannie, która podsłuchała niejedną naszą kłótnię i niejedno czułe wyznanie. Siadamy na tych samych schodach, na których przesiadując, godzinami snuliśmy z Twórcą opowieści o naszej przyszłości... I tylko "nasz park" niestety wciąż zamknięty.

Poza masą wspomnień, miasto oferuje także wiele innych atrakcji. Spontaniczny koncert Strażackiej Orkiestry Dętej Gidle, etatowi uliczni grajkowie, szczudlarze, żonglerzy i karykaturzyści, stoiska z ręcznie robioną biżuterią, pomniki i ich najgorętszy wielbiciele - gołębie... wszystko wywołujące entuzjazm tak zaraźliwy, że aż trudny do opisania. Wieczorem dzieci są wypompowane, już w drodze powrotnej śpią z otwartymi oczami i ledwo starcza im sił na kolację. Dobra, mnie też. Ale to takie fajne, satysfakcjonujące zmęczenie, jak po wejściu na wysoki szczyt, przebiegnięciu półmaratonu czy całym dniu na rowerze. Dające poczucie prawdziwego spełnienia, ale i pewnego niedosytu. Niech to lato nigdy się nie kończy!

Zdjęcia: Rodzicielka

Lena:
chustka - allegro
bluzeczka - C&A
szorty - ReKids
buty - Bartek

Kuba:
koszula, spodenki - H&M
buty - Bartek (nieśmiało przypominam o konkursie)