Informacja o tym, że moja córka jest już... Twórca powiedziałby “kumata”, uderzyła mnie jak obuchem w głowę, kiedy leżałam z Kubą na porodówce. Nagle, praktycznie z dnia na dzień, z maleńkiego bobasa zmieniła się w zupełnie świadomą małą dziewczynkę, która zdawała się wszystko rozumieć: że to jej braciszek, że trzeba ostrożnie, że niedługo wrócimy do domu… Popłakałam się jak głupia. Moja niespełna dwuletnia córa całuje drobniutkiego różowego paluszka i mówi: “cześć Kuba”. A on śpi malutki (nieważne, że niemal dwa razy większy niż ona po urodzeniu), bezbronny... Tak to zwykle bywa, że pewne rzeczy zauważamy dopiero w kontraście.

Kiedy wróciliśmy do domu, wszystko w Lenie było dla mnie nowe. Kilka dni z Twórcą, z niewielką pomocą Dziadków, sprawiło, że stała się nad wyraz samodzielna, niemal dorosła. Co z tego, że wciąż sikała w pieluchę! Bardzo chciałam nagrodzić ją za to, jaką jest wspaniałą siostrzyczką, a że była wówczas na etapie Klubu Przyjaciół Myszki Miki, postanowiłam więc kupić jej coś związanego z jej ulubionym bohaterem. Padło na jedyną dostępną w moim ukochanym Tesco rzecz z wizerunkiem poczciwego mysza - książeczkę edukacyjną "Cyferki", oznaczoną złowieszczym "3+". "Nic to", pomyślałam, może nie zauważy tych dziwnych znaczków :)
Wielkie było moje zdziwienie, kiedy Lena po kilku zaledwie dniach rozpoznawała wszystkie cyfry. Jeszcze większe Dziadka, który poszedłszy z nią na spacer, usłyszał triumfujące: "Zobacz, Dadu, łosiem". Do tej pory opowiada, że aż przetarł oczy, by się upewnić, czy na domu sąsiada rzeczywiście widnieją dwa znajome brzuszki.
Wczesną wiosną nadeszła kolejna rewelacja. Okazało się, że młoda bezbłędnie rozpoznaje większość marek samochodów, nie tylko po znaczkach, ale również dzięki napisom na klapie. "Jeno", "leksius", "peżo", "mazda", "mejcedes", "tojota" rozlegało się podczas każdej pieszej wycieczki, przyczyniając się do wpadania w słupy, żywopłoty i inne przeszkody przez przypadkowych przechodniów. Męczące to bywało niekiedy, ale zawsze sympatyczne. Potem były loga sklepów, marki szamponów, kremów, komórek. Windows, intel, facebook (nie tylko logo. Zbierałam szczękę, kiedy dostrzegła napis w zwykłym tekście w notatniku). To lecimy z literkami, pomyślałam. Od dawna znamy "T jak Tesco" (!), "M jak Mazda", "H jak Honda", "S jak Skype", "K jak Kuba", "R jak Rafał" (tata), "P jak Paulina" (mama), "D jak Diana" (ciocia, do której najczęściej dzwoni na Skypie)...
I stop. Koniec. Więcej liter nie wchodzi, choć całe słowa - nazwisko, imię swoje, moje, Twórcy, brata - owszem, rozpoznaje. "Widocznie zbyt podobne one wszystkie do siebie, myślę, odpuśćmy, bo się zrazi." Ale nie, bo ona chce i "pokaż mi mamo, w gazetce, w książeczce, jaka to literka" pięknie prosi...
Kiedy zobaczyłam te stempelki, wiedziałam, że nie ma lepszego prezentu. Trzylatek nie włada jeszcze ołówkiem na tyle, aby samodzielnie pisać litery i cyfry, a jeśli już je rozpoznaje, chciałby się przecież tym pochwalić. Piękne, drewniane pieczątki w zamykanej skrzyneczce są ewidentnym dowodem na to, że najlepsze zabawki wcale nie muszę pochodzić ze sklepu dla dzieci. Lena natychmiast po rozpakowaniu zabrała się za przybijanie, w mig złapała "A", "L", "B" i kilka innych. Radości nie ma końca, a na później czekają jeszcze małe litery!

Drugim gwiazdkowym hitem okazała się książka pod tytułem "Mapy". Tyle achów i ochów nad "Miasteczkiem Mamoko" przeczytałam i usłyszałam, już miałam zamawiać, ale że u mnie zawsze pod prąd, bez recenzji, zachęcona okładką kliknęłam "Mapy", w końcu na stronie wydawnictwa znajdują się w kategorii powyżej trzech lat. Nie piętnastu :) A powinny być zdecydowanie polecane każdemu gimnazjaliście, licealiście, magistrowi, doktorowi nawet. To książka bez kategorii wiekowej! W święta ciężko było od niej oderwać każdego, kto choć na chwilę ją otworzył. Powiedzieć o niej książka obrazkowa to zdecydowanie za mało. To obrazkowa podróż po sześciu kontynentach, czterdziestu dwóch krajach, pozwalająca poznać ich kulturę, florę, faunę, historię, literaturę. Absolutnie niesamowita! Nic dziwnego, że wędruje w świat, jest już wydanie francuskie, powstają kolejne. Taki towar eksportowy to ja rozumiem. Choć muszę przyznać, że podobizna Marilyn Monroe mnie nieco przeraziła ;) Mimo to straszliwie polecam!
Lena oczywiście w pierwszej kolejności kazała sobie pokazać, gdzie mieszka i była bardzo niepocieszona, że nie ma rysunku naszego domku, szybko jej jednak przeszło, kiedy dostrzegła Pałac Kultury i mogła wszem i wobec ogłosić: "Zobaczcie wszyscy, Warszawa!"

Zdjęcia: Rodzicielka

Gdzieś kiedyś usłyszałam, że nie wolno w dziecko przedwcześnie "wtłaczać" wiedzy, że po to jest szkoła, na to przyjdzie czas. Kiedy jednak widzę, że Lena chłonie wszystko jak gąbka, ekscytuje się każdą zdobytą informacją, dopytuje i, co ważne, zapamiętuje, by potem z ogromną dumą i radością zabłysnąć, nie czuję się, jakbym robiła jej krzywdę.

PS. Zdaję sobie sprawę, że dla każdego rodzica (powiedzmy - dla większości) jego dziecko jest najmądrzejsze i najcudowniejsze na świecie. Mój wpis nie miał być "wyznaniem chwalipięty", choć może się takim wydać. Kiedy dziecko rośnie, wszystkie etapy jego rozwoju są dla nas wyjątkowe, niepowtarzalne i zaskakujące. Dlatego przysłuchując się rozmowom na ławeczkach przy placach zabaw, można odnieść wrażenie, że ktoś się licytuje... Ja wolę myśleć, że to dowód miłości i fascynacji w istocie najcudowniejszymi stworzeniami na świecie!