Kto z Was pamięta, jak to było wrócić z wakacyjnego wyjazdu z trzema, czterema kliszami? Zdarzyło Wam się potem przez parę miesięcy, mimo najszczerszych chęci, nigdy nie mieć po drodze do fotolabu, a ostatecznie w okolicach Bożego Narodzenia usłyszeć, że zdjęcia będą, przy dobrych grudniowych wiatrach, przed Sylwestrem? Jaka była wtedy frajda podczas rozpakowywaniu koperty! Gruby plik, lekko wygiętych w łuk, błyszczących, śliskich kartoników i ten zapach... "Tylko uważaj, nie wypalcuj!" Teraz, kiedy zdjęcia klikamy telefonem na każdym kroku, a porządny używany cyfrowy kompakt można kupić za grosze, mało kto docenia czar kliszy.

Kiedy Twórca zaproponował zakup analogowej lustrzanki, byłam bardzo sceptyczna. "Mamy przecież Zenita! Wiesz, ile teraz kosztuje wywołanie? To bez sensu, możemy się umówić, że robimy maksymalnie 36 zdjęć na spacerze, wyłączyć wyświetlacz. Gdzie się w ogóle kupuje klisze?" Jak to zwykle u nas bywa, moja opinia znacząco wpłynęła na decyzję mojego męża i już następnego dnia piękny srebrny Nikon był w naszym domu. Budżet specjalnie nie ucierpiał, bo używane body bez obiektywu (w stanie idealnym) kosztowało 100 (słownie: sto) złotych. Czułam jednak w kościach, że to wierzchołek góry lodowej.

Na swoje pierwsze wyjście elegancki starszy pan musiał trochę poczekać. Twórca długo szukał okazji, żeby włożyć do niego pierwszą zdobyczną kliszę. Nosił się z nią przez jakiś czas, cykając to tu, to tam. Kiedy licznik pokazał "0", pobiegł czym prędzej do labu. Po trzech dniach dostaliśmy negatywy i skany na płytce. "Ale jak to, bez odbitek...?" Choć zdjęcia bardzo mi się spodobały, stwierdziłam stanowczo, że to wyrzucanie pieniędzy w błoto. Podobny look można przecież uzyskać stosując filtry i efekty. Urażona ambicja Twórcy nie pozwoliła mu jednak pozbyć się sprzętu, który wylądował w tej samej szufladzie, co "aparat Lenki"...

Tegoroczna Gwiazdka była bardzo hojna nie tylko dla dzieci. Pod choinką zostawiła istną armię klisz: kolorowych, czarno-białych, czułych i mniej... Co tu dużo mówić, prezent idealny. Uśmiech nie schodził z twarzy Twórcy przez cały wieczór. Aż się nie mógł doczekać spaceru, na którym postanowił zaszaleć i zużyć od razu całą, na pierwszy ogień przeterminowaną kolorową dwusetkę. "Tylko pamiętaj, może nic nie wyjść!". Okoliczności przyrody sprawiły, że pierwsza poświąteczna wspólna przechadzka udała się dopiero w Nowy Rok, ale w jakim stylu! Piękne słonko, dwa stopnie na plusie, tylko Kuba nie wytrzymał napięcia i zasnął w wózku natychmiast po tym, jak do niego trafił. Na szczęście mężczyźni wyszli chwilę wcześniej, podczas gdy kobiety jeszcze się szykowały, więc udało się uwiecznić i jego. Po pół godziny spaceru Lena była bardzo zaskoczona, że tata już schował aparat i nie będzie więcej zdjęć, chciała przecież jeszcze zrobić głupią minę, i Kubę przytulić, i...

Tak oto mamy nasze dzieci na kliszy, zupełnie jak nasze mamy nas. I wiecie co? Kocham tego mojego Twórcę, że się tak uparł. I Gwiazdkę, że tak go dobrze zna!

Zdjęcia: Rodzicielka (4 pierwsze), Twórca (reszta)

Lena:
czapka - Tirol
komin - Carry
płaszczyk - Reserved Kids
spodnie - H&M
buty - Zara

Kuba:
czapka, buty - H&M
komin - Carry
kurtka, spodnie - Tesco/ F&F Baby

A, niech Wam będzie, jeszcze kilka kadrów z tej pierwszej kliszy. Luty 2012.