Na samiuteńkim początku mojego blogowania obiecałam sobie nie nawiązywać we wpisach do aktualnych wydarzeń w kraju i na świecie, bynajmniej nie dlatego, że mnie one nie interesują. Założyłam, że nasze miejsce w internecie będzie możliwie jak najbardziej NASZE i możliwie jak najbardziej oderwane od tego, co serwują nam środki masowego przekazu. Chciałam, aby głównym tematem było beztroskie dzieciństwo, które staram się zapewnić moim latoroślom, a w nim nie było miejsca na ekscytowanie się niusami, choćby i łamiącymi.

Szybko okazało się, że emocjonalny ekshibicjonizm nie pozwala mi na pozostanie całkowicie w cieniu Leny i Kuby, zaczęłam więc przelewać na klawiaturę moje macierzyńskie refleksje i rozterki, a wirtualne światło dzienne, wbrew pierwotnym założeniom, ujrzał mój wizerunek. Zrobiło się osobiście i tak zostało. Rok 2013 nie był w naszej rodzinie wolny od trosk, więc na pewnym etapie próżno było szukać na blogu postów rozentuzjazmowanych czy euforycznych, zwłaszcza że z natury jestem raczej sceptykiem i pesymistką. Wszystko zmieniły okoliczności wokół tego wpisu, który wypłynął z głębi mojego zatrwożonego serca. To, co się wówczas działo, wstrząsnęło mną mocniej, niż mogłam przypuszczać, i uświadomiło mi, co jest dla mnie najważniejsze. Zaczęłam jeszcze mocniej doceniać to, co mam. Ukierunkowałam energię. Zmieniłam się jako matka i jako kobieta, zmieniłam się jako człowiek, więc zmienił się także blog, który stał się (być może) nudny i przewidywalny, (być może) przesłodzony, ale wciąż zgodny z moim stanem ducha. Przynajmniej w przeważającej części miesiąca ;)

Po tym przydługim wstępie przejdę do rzeczy.

Na samiuteńkim początku mojego blogowania obiecałam sobie nie nawiązywać we wpisach do aktualnych wydarzeń w kraju i na świecie. Niestety informacje, które przez ostatnich kilka dni bombardują mnie z głośników, ekranów i pierwszych stron gazet powodują, że cierpię na kompletny brak weny w tematach "okołodzieciowych" (parentingowych? - nie znoszę tego słowa!). Tym bardziej cierpię, im mocniejsze mam wrażenie, że wszystko, co tyczy się dzieci w wieku Leny i Kuby, już gdzieś napisałam lub powiedziałam. A bardzo nie lubię się powtarzać.

Przy okazji afery podsłuchowej przypomniałam sobie jednak, że jest coś, czym nie miałam okazji się z Wami podzielić. Coś, co wydarzyło się niedługo po narodzinach Lenki. Kupiliśmy wtedy nową kamerę i Rafałowi zdarzyło się nagrać mnie, kiedy nie miałam o tym pojęcia. Był wieczór, Młoda właśnie zasnęła, ja byłam zmęczona i zmywałam naczynia, za czym, o dziwo, niespecjalnie przepadam. Mój ukochany mąż sympatycznie mnie zagadywał, ja mało sympatycznie odpowiadałam. Najwyraźniej byłam wściekła, że on się "bawi", a ja... cóż. Kiedy kilka dni później zobaczyłam ten filmik, nie polubiłam siebie. Byłam zgorzkniałą, wredną małpą, nie inaczej. Widzieliśmy to tylko my dwoje, a i tak czułam się z tym fatalnie. Od tamtej pory często łapię się na myśli "a co by było, gdyby ktoś mnie teraz nagrywał?" i... prostuję się. Prostuję się dosłownie i w przenośni. Okej, może nie zawsze się prostuję, ale zawsze się staram.

Pamiętacie skandal wokół niań nagrywanych przez rodziców? Kamery ukryte w misiach i szokujące filmiki? Czy my, rodzice, nie powinniśmy zacząć od rejestrowania siebie? Jak bardzo różniłoby się nasze zachowanie, także, a może przede wszystkim, to wobec naszych dzieci, gdybyśmy wiedzieli, że jesteśmy obserwowani albo, o zgrozo, nagrywani? Jakimi rodzicami bylibyśmy, mając świadomość permanentnej inwigilacji? Czy Wielki Brat byłby pod wrażeniem?

Lena:

bluza - C&A (sale)
koszulka - Mango Kids (boys)
spódniczka - Kids on the Moon
buty - Zara Kids

Kuba:

sweterek - H&M (SS 2013)
koszulka - ReKids (sale)
spodnie - ReKids (SS 2013)