Macie, Drodzy Czytelnicy, jakąś fobię? Na pewno! Każdy ma. Wysokość, woda, pająki, myszy, żaby, a nawet ptaki. A zastanawialiście się kiedyś, skąd ten strach? Ja wiem, skąd wziął się mój, i nigdy nie wybaczę wujkowi, że pozwolił wrażliwej trzylatce oglądać taki paskudny film. Do tej pory nie mogę sobie poradzić z widokiem wijącego się, wysuwającego swój dwudzielny język węża... Nawet na zdjęciu! Brrr...

A czemu ja dziś o tym? W związku z tą nieszczęsną ofidiofobią od dziecka za żadne skarby nie wezmę w ręce oślizgłego zwierzątka: gada, płaza, ślimaka, a nawet ryby. Wyobraźcie sobie, Kochani, że łowiłam z Dziadkiem płocie i okonie i ani razu żadnego nie zdjęłam sama z haczyka! Nie przekonują mnie zapewnienia, że węże wcale nie są zimne, wilgotne i pokryte mazią. Dżdżownica na chodniku powoduje mimowolne silne wzdrygnięcie i psuje cały dzień. A żaby...? Byłam świetnym łupem dla kolegów, którzy uwielbiali przynosić mi je jako bardzo wysublimowane "niespodzianki". Wiem, wiem, nie ja jedna ;) Nie po drodze mi też z żółwiami i jaszczurkami. Co innego myszy (mogą po mnie łazić do woli), chrabąszcze (wręcz uwielbiam je łapać i poczuć łaskotanie ich chropowatych odnóży) czy pająki (swego czasu miałam nawet przyjaciela - krzyżaka za oknem).

Nikomu nie życzę bólu brzucha, gęsiej skórki i zimnego potu na widok obrazka w książce do biologii. Na pewno nie moim dzieciom, dlatego robię wszystko, żeby nie odziedziczyły po mamusi tego paraliżującego uczucia. Walczę więc z wężami, to jest ze strachem przed nimi, jak mogę. Odwiedzając sklep zoologiczny z Leną, pierwsze kroki kierujemy właśnie do wężowego królestwa. I choć początkowo każda komórka mojego ciała krzyczała, głowa się odwracała, oczy zamykały się same.. nie dałam (nie mogłam i nie chciałam dać) tego po sobie poznać. Z każdą wizytą jest jednak coraz lepiej, mogę nawet powiedzieć, że z kilkoma się zakumplowałam i byłam niepocieszona, kiedy ktoś kupił moją ulubioną parę pytonów zielonych.

Wygląda na to, że terapia przez konfrontację przynosi efekty. Nie tylko udało mi się póki co zapobiec przeniesieniu mojej fobii na dzieciaki, ale zauważam także postępy u siebie. Było ciężko, ale ślimaka ze zdjęć sama podniosłam i położyłam Lenie na dłoni. I nie pisnęłam słówka, grałam twardziela, choć w środku trzęsłam się jak galareta :)

Lena:
koszulka, spodenki - H&M
sweterek - Terranova
podkolanówki (tudzież zakolanówki) - Little Rose & Brothers
kalosze - Decathlon