Za każdym razem, kiedy wspominam przyjście Lenki na świat, mimowolnie się wzdrygam. Niemal trzy tygodnie spędzone na sali przedporodowej, tuż przy trakcie, codzienne oczekiwanie na poranny obchód i decyzję, jakie dziś będą badania, a w końcu cesarskie cięcie miesiąc przed terminem, zupełnie wbrew mojej matczynej intuicji. Potem jej pierwsze dni w inkubatorze i wszechogarniające pragnienie ciągłego kontaktu. Kolejne dwa tygodnie na oddziale i nareszcie! Dzień, w którym dowiedziałam się, że możemy jechać do domu - najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Nigdy nie zapomnę pierwszego wspólnego, w trójkę, poranka. Tego rożka w owieczki i białego kaftanika...

Dopiero po miesiącu, przed pierwszą wizytą położnej, w książeczce zdrowia przeczytałam, że serce Lenki się zatrzymało, wykonano masaż, a w trzeciej minucie po narodzinach miała zaledwie 3 punkty w skali Apgar. Całe szczęście, że dopiero wtedy, bo nie mam pojęcia, jak zniosłabym tę informację w szpitalu. Wiem, zdarzają się cięższe ciąże, trudniejsze porody i bardziej skomplikowane powikłania. Jednak dla dziewczyny kompletnie nieprzygotowanej na taki scenariusz, nieświadomej bólu pooperacyjnego, której obce były szpitalne warunki, to był szok. Co prawda dowiedziałam się znacznie więcej niż przeciętna położnica i poznałam wiele przesympatycznych młodych mam, nie zdołało to jednak zatrzeć wspomnień, które trudno nazwać miłymi.

Miło było dopiero wtedy, kiedy zatrzasnęłam za sobą drzwi samochodu na przyszpitalnym parkingu. Do dziś pamiętam zimowy zapach tamtej tapicerki. W foteliku leżał cały mój świat, zamknięty w niespełna dwuipółkilogramowym ciałku.

Dziś już wiem, że w tym coraz większym ciele drzemie wielkie serce i piękny umysł. Mały wariat, który przestaje mówić dopiero wtedy, kiedy zasypia. Tańczy, kiedy gra jej ulubiona muzyka. Lubi wszystko, z wyjątkiem pomarańczy. Nasza wspaniała córka.

Resztę znacie...

Zdjęcia: Rodzicielka, Twórca, ciocia Diana

PS. Stworzenie tego wpisu było dla mnie prawdziwym wyzwaniem. Przebrnięcie przez gigabajty zdjęć i wybranie ilości znośnej dla czytelników okazało się zadaniem znacznie trudniejszym, niż myślałam. Zajęło dwa dni, okraszone było niejedną łzą wzruszenia i ściśnięciem w dołku. Wybaczcie więc, jeśli nadwerężyłam Waszą cierpliwość, ale naprawdę się starałam! Na osłodę - backstage najtrudniejszego zdjęcia w historii bloga. Ostatecznie się nie udało ;)