Nie wiem, jak Wy, Kochani, ale ja w dobie sklepów internetowych wciąż lubię wizyty w starym dobrym... hipermarkecie. Tym bardziej, że najbliższy należy do całkiem przyzwoicie zaopatrzonych. Samotna przechadzka wolnym krokiem między półkami z herbatą, kawą, słodyczami, kilka minut na serach, kilka na jogurtach, rzut oka na warzywa i egzotyczne owoce, przegląd kolekcji ubrań i książkowych bestsellerów, prasówka... taka przyjemność to dziś rzadkość.

Wieczorne tête-à-tête z pobliskim całodobowym (!) TESCO po przyjściu Leny na świat wspominam niemal z nostalgią. Zaspokajałam w ten sposób "potrzebę oddechu", dobrze znaną chyba większości mam z pierwszych miesięcy po porodzie. Kiedy Córa ciut podrosła, potrzeba zniknęła, zaprzestałam więc tej ekstrawagancji. Zdarzało nam się wspólnie, w drodze powrotnej ze spacerów zahaczać o ten ulubiony "sklepik", wracać z koszem pod wózkiem załadowanym po brzegi. Pojawienie się Kuby skomplikowało nieco logistykę takich wypadów, posiłkowaliśmy się zwykle pomocą Babć lub Cioci, a ostatecznie zrezygnowaliśmy, zrzucając zakupową odpowiedzialność na Twórcę. Nie służyło to jednak pozytywnej atmosferze w naszym domu, z prostego powodu - Twórca zakupów nie znosi.

Za namową koleżanki zaczęłam więc korzystać ze spożywczych zakupów on-line, co początkowo nieco mnie przerażało (kto lepiej niż ja dopilnuje terminów ważności), ale ostatecznie okazało się fantastycznym rozwiązaniem. Wciąż bardzo je polecam, choć teraz korzystam zeń głównie przy zakupach rzeczy ciężkich (napoje, chemia) i wielkogabarytowych (papier toaletowy, ręczniki, pieluchy). Doszłam do wniosku, że nad wirtualnym koszykiem wcale nie spędzam mniej czasu, niż spędziłabym przy realnym wózku. Tymczasem Lena i Kuba najwyraźniej wyssali sympatię do zakupów z mlekiem matki, nie śmiem więc odmawiać im tego rodzaju rozrywki.

Nie odmawiam, choć zdarza się, że osiągam tym samym szczyt irytacji, szczególnie, kiedy zmuszona jestem jechać samochodem. Nie za sprawą zachowania Potomków, którzy mogliby posłużyć za zakupowy wzór do naśladowania, szczególnie otrzymawszy po połówce świeżej bułeczki. W ich przypadku jedynym punktem zapalnym jest "wesoły pojazd" na monety tuż przy wejściu (powinni tego zabronić!). Moje nerwy zaczynają się jednak wcześniej - od trzech aut zaparkowanych na dwóch stanowiskach dla rodzin z małymi dziećmi. Czy naprawdę tak ciężko zrozumieć, po co one są szersze niż inne? Na szczęście Lena do perfekcji opanowała wychodzenie "drzwiami brata". Następne jest rozklekotane przednie kółko w sklepowym wózku, niemal uniemożliwiające manewrowanie z dwoma Bąkami na pokładzie. Spróbujcie jeszcze do tego nałożyć obcasy... to dopiero wyzwanie! Zamiana nie zda się na wiele - szukanie w pełni sprawnego wózka jest jak szukanie igły w stogu siana. Na koniec ten sam wózek trzeba odstawić pod wiatę, nie dla złotówki (wózki bez monet), a dla przyzwoitości. Niestety, ktoś tego nie przemyślał: wiata znajduje się dokładnie trzy rzędy dalej... I "nie zostawiaj dziecka w samochodzie", człowieku!

Pomijając te drobne niedogodności, zakupy mogą być bardzo fajnym sposobem na wspólne spędzanie czasu. Nie mam rzecz jasna na myśli coweekendowych wielogodzinnych wypraw, zastępujących spacery po lesie czy parku. Sprawunki jednak nie zrobią się same, a ja nie widzę powodu, aby nie włączać w nie czynnie Maluchów. To świetna okazja do nauki: liczenia, czytania, rozpoznawania przedmiotów, kształtów. Kiedy odpowiednio nastawimy do takiej, bądź co bądź, wyprawy i siebie, i dzieci, może być frajdą dla obu stron, nawet jeśli nie kupimy ani jednej zabawki czy batonika.

Lena: Mamusiu? A ile wzięłaś tych mont?
Rodzicielka: Sekundka Lenka, jeszcze pakuję.
L: A ile wzięłaś tych montów?
R: ...
L: Kurcze, ile wzięłaś tych deserków Monte...?

L: Mamusiu, czy to jest prawdziwa dynia?
R: Tak, Lenka.
L: Kuba, zobacz! Dynia! Powiedz "dynia".
Kuba: Dinia. Daj!
L: Coś Ty, Kuba, zwariowałeś? Wiesz, jaka ona jest cięęężka!?

PS. Moim mini-patentem na zakupy w przypadku histeryka Kuby jest ulubiona zabawka zabrana z domu. Lena natomiast od maleńkości wykazuje niesamowitą wręcz pogardę dla rzeczy materialnych. Zapytana, czy chce sobie coś kupić, mówi zwykle: "nie, przecież już mam" :) I jak tu odmówić, kiedy dla odmiany coś chce...?

Zdjęcia: Rodzicielka

Lena:
chustka - z szafy Rodzicielki - Reserved
bluzeczka - Zara Kids
spódniczka - Pepco
rajstopki - Knitex
buty - Bartek

Kuba:
bluzeczka - C&A
spodnie - F&F/Tesco
buty - Bartek