Tak, pierwszy rok Kuby minął zdecydowanie za szybko! Zbyt pochopnie w pierwszych tygodniach po jego narodzinach, kiedy kolejną noc z rzędu budził nas po raz dziesiąty, wypowiedzieliśmy z Twórcą magiczne życzenie: żeby już miał rok, żeby już chodził... Chodzi, zaczął dzień przed mikołajkami i robi to coraz sprawniej. Dziś przeszedł, niemal przebiegł, całą drogę od pokoju Leny do kuchni, jakieś 12 metrów, dwa zakręty, próg. Potrzebował jednego przystanku, na podniesienie z podłogi Lenkowego puzzla.

Czasem łapię się na tym, że nie dowierzam. Nie dowierzam, że to my, postrzelona metalówa w glanach i wysoki uśmiechnięty chłopak w kolorowej kurtce, który okazał się fanem Moonspella, to my, ci sami kąpiemy wieczorem dwójkę naszych wspaniałych dzieci. Kiedy Prababcia mówi „zanim się obejrzysz, skończą studia”, wiem niestety, co ma na myśli. Szkoda, że nie mamy wśród znajomych jakiegoś czarodzieja, który jednym skinieniem różdżki zwolniłby teraz dla nas czas. To, w jakim tempie mija, przyprawia mnie o zawrót głowy. Dwa dni temu był październik, wczoraj listopad... jakim cudem urodziny Kuby były trzy dni temu?

Jeśli znacie jakieś sposoby, nawet nie na zatrzymanie, ale na przyhamowanie, chociaż odrobinę, wskazówek zegara, błagam, podpowiedzcie!