Od małego lubiłam się dzielić. Podobno jako dwulatka wyniosłam na podwórko zdobyczne cukierki Solidarności i wszystkie rozdałam, a dla mnie samej nie został ani jeden. Od tamtej pory, zważywszy na czasy, w jakich przyszło mi dorastać, rodzice starali się tłumić we mnie tę słabość (?), która rozkwitła, wybuchła wręcz z pojawieniem się Leny i Kuby.

W dzieciach tę wrodzoną skłonność, być może z mlekiem matki wyssaną, wręcz podsycam, szczególnie wobec siebie nawzajem. Dlatego nierzadko jedzą z jednej miski, piją z jednego kubeczka, karmią się miodowymi płatkami. Mają wspólne naczynia, sztućce, wspólne Lego. Jasne, zdaję sobie sprawę, że potrzebują odrębności. Dlatego mają teoretycznie swoje prywatne zabawki, ale "pożyczają" sobie i bawią się nimi razem. Owszem, zdarzają się konflikty, żadne z nas nie traktuje ich jednak śmiertelnie poważnie. Są też takie rzeczy, którymi siostra musi bawić się na osobności, ze względu na bezpieczeństwo brata (kredki, stempelki, niektóre klocki czy puzzle) lub samych przedmiotów (część książeczek, porcelanowe figurki, drewniane delikatne Kokeshi). Wraz z wiekiem Kuby jest ich na szczęście coraz mniej i już nie mogę doczekać się chwili, kiedy nie będę musiała biec na złamanie karku przez całe mieszkanie, aby zapobiec spożyciu piankowego puzzla wielkości dwugroszówki.

Kiedy szukałam jeździka dla Kuby, trafiłam do fantastycznego internetowego sklepu. Tego samego, który zorganizował na naszych łamach tuptupową loterię. W ogromie różnorodnego sprzętu postanowiłam nie ignorować pytania "w czym mogę pomóc?". Tak oto w nasze progi zawitała hulajnoga i jeździk szwajcarskiej firmy Micro. Zawsze sceptycznie podchodzę do produktów 2 w 1. Szampon z odżywką nadmiernie obciąża włosy, puder w kompakcie wysusza skórę, kawa ma za dużo (albo za mało) śmietanki, a opiekacz do kanapek i gofrownica... lepiej nie mówić! To rozwiązanie jednak zaintrygowało mnie. W końcu nie dość, że wystarczy na dłużej, to jeszcze za pomocą małego czerwonego przycisku mogę zmienić zarówno przeznaczenie, jak i właściciela pojazdu. "Motor" (jak nazwała go Lena) jest Kuby, a hulajnoga Leny. Do tego produkt jest niesamowicie solidny, a opatentowane rozwiązanie podwójnych, skrętnych przednich kółek zaskoczyło nawet Twórcę-inżyniera. Hulajnoga zasługuje na więcej miejsca na blogu, na pewno będzie ku temu okazja, podejrzewam, że Lena nie będzie chciała ruszać się bez niej z domu. Nie tylko ja, ale i ona sama była w szoku, jak szybko nauczyła się na niej jeździć.

Pozostaje kwestia dzielenia szafy... Czasem żałuję, że nie mam dwóch córek, które jako nastolatki mogłyby wymieniać się kieckami i butami. Jak to mówią, wszystko przede mną ;) a póki co korzystam z tego, że Lena i Kuba są zbliżonego wzrostu i lubię celowo pomieszać elementy ich garderoby. Pisałam zresztą o tym, że preferuję ubranka z działów chłopięcych. Niektóre kupuję wręcz bez założenia konkretnego właściciela. Kiedy wpadłam na pomysł tych zdjęć, uśmiechnęłam się do siebie. Potem zastanawiałam się długo, czy je opublikować, z tropu zbił mnie nie kto inny, jak Twórca. Ostatecznie wygrała moja wrodzona przekora.

Komu ładniej w zielonym?

Zdjęcia: Rodzicielka.

Lena i Kuba:
bluzka - Zara Kids
spodnie - H&M
buty - L Converse, K Tesco/F&F Kids