Samochodowa pasja Kuby nie słabnie, wręcz przeciwnie. Podsuwanie mu klocków, puzzli czy piłki na niewiele się zdaje, bo jedyne, co go interesuje, to "bum-bumy"! Te prawdziwe dostrzeże wszędzie, ryk silnika rozpozna z daleka. Miniaturowe, choć twarde i zimne, przytula niczym pluszowe misie, a uśmiech, z jakim wieczorem wita samochodową poduszkę, pozwala mi wierzyć, że będzie miał dobre sny.

Kiedy w domu zaczęły pojawiać się wysłużone resoraki Twórcy, śledziłam niemal każdy ruch małego Rambo. Moje przerażenie było tym większe, że wówczas uparcie tkwiliśmy na tym etapie, że wszystko, co znajdowało się w rączce, trafiało do buzi. Czy nie połknie lusterka, kółka...? Cóż, nie połknął. Mało tego! Jak za dotknięciem magicznej różdżki przestał używać ust jako organu poznawczego :) Od tamtej pory kolekcja wciąż się rozrasta, w dużej mierze o te ukrywane latami przez Babcię eksponaty. Czasem trafia się też nówka sztuka, nie śmigana, jak ukochany Mini Cooper, którego mogliście podziwiać tu i tu.

Zwykle są to modele, które trafiają do garażu Potomka decyzją wszystkich poza samym zainteresowanym. Ostatnio mieliśmy okazję zmienić tę tendencję i wybraliśmy się do sklepu z zabawkami, gdzie Kuba usłyszał magiczne "co Ci się podoba, Kubuniu?" Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu z całej wieeelkiej szklanej witryny, pełnej Lamborghini, Lexusów, Porsche i Jaguarów, Kuba wybrał właśnie "tjo!": poczciwego białego "Poldka", niemal takiego samego, jakim jeździł parę ładnych lat temu jego, uwaga, Super Tata :) Jako pierwszy "własny" samochód sprawdzał się świetnie, uwierzcie na słowo!

Dzięki, Synu, za ten gest!

PS. Z całym szacunkiem dla wszystkich, którzy zechcą wyrazić głosy sprzeciwu wobec naszej (Kuby) kolekcji, uznając ją za niedostosowaną do wieku i potrzeb NASZEGO syna - jedyne, co może ucierpieć w walce resorak kontra Rambo, to resorak. Nie licząc kilku siniaków i zadraśnięć, które czynią przecież mężczyznę, czyż nie? ;)