Dziś przedstawię Wam, Kochani, jedną z trzech najbardziej w naszym domu wyczekiwanych premier tego roku, zaraz po ostatnim sezonie Dextera i tuż przed ostatnim Breaking Bad. Oto nowe przygody Alberta po polsku, do tego od razu aż trzy tomy!

O naszej sympatii do tego małego Szweda, w przeciwieństwie do wspomnianych wyżej seriali, nieraz już pisałam na blogu (tu czy tu). Chętnie widzielibyśmy w naszej biblioteczce przekład wszystkich 30 tomów jego przygód. "Przygody" to nie historie rodem z bajek, a opowieści wokół prozaicznych (choć dzięki wyobraźni czasem niesamowitych, jak w "Nieźle to sobie wymyśliłeś, Albercie") wydarzeń, kłopotów, smutków i radości, które prędzej czy później spotykają niemal każde dziecko. Inaczej niż Tupcio Chrupcio Elizy Piotrowskiej (kto zna, ten wie, kto nie zna, jego fart), który (z całym szacunkiem dla autorki) wywołuje u mnie mdłości, Albert nie ma przy tym tendencji moralizatorskich czy stereotypizujących.

Książeczka "Albert i tajemniczy Molgan" porusza problem wyimaginowanych przyjaciół, "Kto obroni Alberta?" - blasków i cieni relacji z tymi prawdziwymi. Najbliższą sercu Leny nową częścią okazało się jednak "Sprytnie, Albercie". Oto Albert trafia do ukochanej Babci wraz ze starszymi kuzynami. Kuzynowie nie chcą się z nim bawić, ponieważ jest za mały. Brzmi znajomo? Dla Leny owszem, bo choć nie u Babci, a w te wakacje na działce, ale miała niestety do czynienia z takimi "dorosłymi" chłopakami. Jak sobie radzi Albert? Ku powtarzającej się z każdą lekturą uciesze Leny, bardzo... sprytnie ;) Być może w przyszłe wakacje Młoda pójdzie w jego ślady...?

Nie ujmując niczego treści, która pozwala małym czytelnikom, jeśli nie utożsamić, to na pewno zżyć się z Albertem, największą zaletą całej serii, z punktu widzenia mamy z zacięciem językoznawczym, jest jej język właśnie. Zdania są proste i krótkie, tekst roi się od powtórzeń, które nadają całości specyficznego rytmu (nie rymu). Nie wiem, czy to zasługa wyłącznie autorki Gunilli Bergström, czy także tłumaczki Katarzyny Skalskiej, ale dzięki temu nieco infantylnemu stylowi uzyskujemy świetny efekt. Dzieci tych książeczek SŁUCHAJĄ i je ROZUMIEJĄ. O ile nie jest to fenomenem w przypadku Lenki, która uwielbia Tuwima i Brzechwę, o tyle widok zasłuchanego, zwykle niezainteresowanego literaturą Kuby - to jest coś ;) Słowa spod pióra Bergström (Skalskiej) mają przy tym fantastyczną moc wyciszającą! A każda mama (jednego, dwójki, trójki, n-ki dzieci) wie, że takie "uspokajające" książeczki to prawdziwy skarb, prawda?

Co do ilustracji - nie jestem znawcą. Nie powalają być może artyzmem, są równie nieskomplikowane, co tekst. Spełniają przy tym swą najważniejszą bodaj funkcję - odwzorowują tekst, a nie ma przecież nic gorszego w książkach dla dzieci aniżeli rozdźwięk pomiędzy słowem a obrazem.

Niesamowitej mocy tej serii nie udało mi się niestety uwiecznić w kadrze, z prostego powodu - spróbujcie jednocześnie czytać i robić zdjęcia... Albo obiecajcie czytanie i przyjdźcie z aparatem ;) Może uda mi się przy okazji rozwiać wszelkie wątpliwości co do tego, czy moje dzieci pozują do zdjęć :P

Lena ma na sobie bluzeczkę Okaidi z second-handu, Kuba koszulkę z Escarabajo.pl (przecena).