Dziesiąty post to idealna okazja, aby wreszcie się ujawnić. Lena i Kuba są bohaterami tego bloga, jego niekwestionowanymi gwiazdami, najwdzięczniejszym tematem i niewyczerpanym źródłem inspiracji. Nie oszukujmy się jednak - o formie i treści decyduję tu ja, czyli Rodzicielka. Uznałam za koniecznie ukazanie Wam mojego oblicza. Oto ono.

Mając na uwadze niechybnie zbliżający się moment tej sesji, wybrałam się do fryzjera na małe ciach-ciach. Ostatnio pozwoliłam sobie na ten luksus, kiedy Kuba skończył miesiąc, musicie sobie zatem wyobrazić, co się działo na mojej głowie. Pani Agata to jedyna osoba, której w materii włosów mogę zaufać bezgranicznie, zna mnie praktycznie od zawsze i przeszła ze mną przez wszystkie moje wariactwa – od krótkich naturalnych, przez średniej długości rude, krótkie kruczoczarne, długie blond i... milion faz przejściowych, aż po dzisiejszy stan rzeczy. Kto ma swojego ukochanego fryzjera, takiego, od którego odejście, choćby mały skok w bok, kończy się tragedią, ten wie, co to oznacza... Otóż Pani Agata zapytała mnie, czy dom mnie nie męczy.
– Owszem, czasem tak – odpowiedziałam. – Ale mam cudowne dzieci, więc nie mogę narzekać.
– Wiesz, one są dobre, bo jesteś z nimi, spędzasz z nimi dużo czasu. Gdybyś rzucała je na osiem godzin do żłobka czy przedszkola… oj, podejrzewam, że wtedy nie byłyby takie same.
Na pewno nie byłyby! Codziennie widzę korzyści związane z byciem mamą na pełny etat. Taki jest mój, i nasz jako rodziny, wybór. Wiem, że nie każdy może sobie pozwolić na ten komfort i jestem za to wdzięczna losowi. Ilekroć ktoś pyta mnie, kiedy Lenka (przypominam: rocznik 2010!) idzie do przedszkola, żałuję, że nie mam kałasznikowa. Pewnie zaraz oberwę od wszystkich feministek świata tego, ale twierdzę z całą stanowczością, że każda matka, która decyduje się (podkreślam – decyduje, a nie jest zmuszona, choć "zmuszona" to też pojęcie względne) wrócić na pełny etat po urlopie macierzyńskim, robi potworny błąd! I nie może mieć pretensji do nikogo innego oprócz siebie, że ma niedobre dziecko. Ono nie urodziło się niegrzeczne, rozwrzeszczane, niesforne, okropne czy jakkolwiek inaczej nazwane. Odkąd skończyło owe niewiarygodne sześć miesięcy, wychowywane jest głównie przez innych (nieważne czy obcych, czy bliskich) ludzi. Równie dobrze mogłaby wrócić do pracy zaraz po wyjściu ze szpitala, karmienie piersią to marna wymówka.
Kiedy moje dzieci kończyły pół roku, za każdym razem wracała do mnie ta sama refleksja (nieco wbrew psychologicznym teoriom komunikacji prenatalnej): dopiero półroczniak zaczyna naprawdę potrzebować matki. Chodzić i mówić uczymy się najczęściej na przełomie roku, a wraz z rozwojem mowy poznajemy świat i wtedy zaczynamy… pamiętać. Wtedy też zaczyna się budowanie więzi, którą trudno porównać z jakąkolwiek inną. Jasne, czasem zdarza się, że matka jest z dziećmi w domu non stop, ale więź "dziwnym trafem" sama się nie buduje. Tak czy inaczej, wydłużenie urlopu macierzyńskiego uważam za najlepszy pomysł obecnego rządu, nie tylko pod kątem finansowym, ale także potencjalnego wpływu na świadomość społeczeństwa. Nie skreślam tym samym kobiet, które wybrały pracę. Wiele z nich to wspaniałe matki, które każdą wolną chwilę poświęcają dzieciom. Jeśli nie spełniają się wyłącznie na łonie rodziny, cóż – nie ma nic gorszego niż sfrustrowany rodzic. Ja jednak zdecydowałam inaczej i bardzo proszę wszystkich, aby uszanowali mój wybór i nie pytali mnie za każdym razem, czy NAPRAWDĘ nie zamierzam pójść do pracy.

PS. Obiecuję nie zadręczać Was więcej moim wizerunkiem. Sytuację potraktujmy jako incydentalną.

Zdjęcia: ciocia Diana

Rodzicielka:
sukienka - Mohito
buty - Bata

Lena:
sukienka (tu jako bluzka z baskinką) - 5-10-15
spóniczka - CoolClub

Kuba:
spodnie, koszula - Pepco
body - Tesco/F&F Baby