Decyzja nie była łatwa. Już od pewnego czasu czułam się zmęczona i potrzebowałam tej wyprawy jak powietrza, ale wciąż nie potrafiłam wyobrazić sobie tygodnia bez dzieci. Niestety tegoroczna zima nie pozwoliła odpowiednio przygotować Leny do narciarskiego wyjazdu, jeden dzień na stoku to za mało, żeby zdecydować się na Alpy z czterolatką. Może nawet podjęlibyśmy ryzyko, gdyby nie świadomość ogromnego przywiązania do siebie nawzajem rodzeństwa. Rozdzielenie ich na dłużej mogło okazać się dla młodszego brata większą traumą, niż brak rodziców. Tego, że zostawiamy ich pod dobrą opieką, byliśmy pewni. Lena i Kuba mają cudownych Dziadków, więc swoim wyjazdem zapewnialiśmy najlepsze wakacje także dzieciakom...

Jesteśmy więc - prawie półtora tysiąca kilometrów od domu, w jednym z naszych ulubionych miejsc na ziemi - we włoskich Dolomitach.

Swoją przygodę z nartami każde z nas rozpoczynało nieco inaczej, ale, kiedy nasze drogi się spotkały, to właśnie narty okazały się jedną z pierwszych wspólnych "zajawek", zaraz po muzyce. Pierwszy wspólny wyjazd tymczasem szybko obnażył moje amatorskie podejście do tego sportu. Rafał udowodnił, nie bez uszczerbku na moim ego i kilku siniaków, że można czerpać z niego jeszcze więcej frajdy, próbując dorównać zawodnikom. Nie pod względem szybkości, a techniki jazdy, której opanowanie daje satysfakcję nieporównywalną z niczym innym. Każdy kolejny, dobrze wyprowadzony, głęboki skręt, pupa coraz niżej, ogień w nogach, które zdają się żyć własnym życiem... Do dziś jestem wdzięczna za ten milowy krok w moim jeżdżeniu i do dziś to mąż jest moim najlepszym doradcą i nauczycielem.

Ale narty to nie tylko prędkość, technika i wysiłek. To także możliwość poznawania miejsc, które dla ludzi bez podpiętych desek są niemal nieosiągalne. To urokliwe miejscowości, klimatyczne schroniska, monumentalne masywy, majestatyczne szczyty. To kilometry malowniczych tras, których pokonanie zajmuje narciarzom ułamek tego, ile zajęłoby piechurom. Innymi słowy - sport dla leniwych ;) Nie będę się dłużej rozpisywać, dlaczego uwielbiam narty, bo nie o tym jest ten post, napiszę tylko krótko niezdecydowanym - warto spróbować, bo można kompletnie na ich punkcie oszaleć.

Sami rozumiecie, że dzięki nim można także na chwilę zapomnieć, że jest się matką...? Przyznaję się bez bicia - kilka razy mi się to zdarzyło. Zdarzało mi się z głową nieskalaną myślą odetchnąć pełną piersią na krzesełku wyciągu, kiedy serce łomotało w wypełnionym adrenaliną ciele. Zaraz potem przypominałam sobie te dwie cudne buźki i natychmiast zaczynałam żałować, że nie mogę im tego wszystkiego pokazać! Jeszcze, jeszcze nie mogę, ale już niedługo to zrobię!

Czy dzieci tęskniły? Nie miały okazji. Moc atrakcji i doborowe towarzystwo Dziadków rodziły obawy, że nie będą chciały wracać do domu... Na szczęście bezzasadne. Kiedy nasze alpejskie wakacje (pierwsze, które żegnałam bez żalu) się skończyły, dzieci przywitały nas z otwartymi ramionami i szerokimi uśmiechami, a Polska - przepiękną wiosną. Aklimatyzacja przebiegła więcej niż pomyślnie.

Lena:
sweterek - Mango
spodnie - H&M
buty - Bartek

Kuba:
chustka - Allegro
sweterek - Little Rose
spodnie - F&F
buty - Bartek