Niniejszy post miał pojawić się już dawno, kiedy moje skrzynki (mejlowa i fejsbukowa) zaczęły pękać w szwach od wiadomości zbliżonej treści. "Piękne zdjęcia na blogu! Jakim aparatem robione?" I choć na wiadomości staram się odpowiadać na bieżąco, zwykle kopiując i wklejając treść (wiem, że to niegrzeczne, ale nie mam wyjścia!), ciągle ciężko zacząć sam wpis. Słowa więzną gdzieś pomiędzy łokciem a nadgarstkiem, palce nie chcą trafiać w odpowiednie klawisze... Bo bezpośrednio jakoś łatwiej to napisać niż tak, że pójdzie w eter. Zostałam jednak wywołana do tablicy, przyszedł czas. Mus to mus.

Po pierwsze bardzo miło słyszeć i czytać o swoich zdjęciach, że są piękne. Łechce to moją próżność, ale nie będę ściemniać - mnie samej większość też się podoba! Głównie dlatego, że są na nich najcudowniejsze dzieci na świecie ;) Ostatnio coraz częściej efekt wciśnięcia spustu wręcz mnie zachwyca, napawa dumą i powoduje motyle w brzuchu, jakby z każdym dobrym kadrem moje skarby po raz kolejny przychodziły na świat. Mówiąc językiem młodzieży - jaram się. Nie bez znaczenia jest na pewno to, że nie spinam siebie ani dzieci, żeby zrobić "sesję" w konkretnym miejscu konkretnego dnia. Bywało tak na początku bloga, ale nie zdało egzaminu, spalałam się. Także raczej staram się aparat mieć ze sobą, a wyjmuję go, jeśli podejrzewam, że jego użycie ma sens. Czasem trafiamy na wybitne zdjęciowe okoliczności, a kiedy orientuję się, że nie mam ze sobą sprzętu... klnę pod nosem cicho. Być może sekret właśnie w tym, że uwieczniam wyłącznie to, co mi się podoba? Kiedy w wizjerze wyświetla się nieładny obraz, raczej nie marnuję migawki, a jeśli się to zdarzy, nie mam litości i kasuję. Fajnie wiedzieć, że są inni, którym moje widzenie świata przypadło do gustu, ale sama bywam swoim najostrzejszym krytykiem.

Co do sprzętu, bo ja tu Wasz czas mitrężę, a na pewno na to właśnie czekacie. Otóż blog powstał dzięki lustrzance - Nikonowi D3200 z dwoma obiektywami: AF-S Nikkor 50 mm 1:1.4 G oraz AF-S Nikkor 35 mm 1:1.8 G.

Oznaczenie spisałam z obiektywów, więc nie pytajcie mnie, dlaczego akurat te szkła ;) Nie mam pojęcia, ale sprawdzają się świetnie, oba uwielbiam. Czym się różnią: pięćdziesiątka jest ciaśniejsza, trzeba trochę dalej odsunąć się od fotografowanego obiektu, aby zmieścić go w kadrze, dlatego trzydziestka piątka jest lepsza w małych mieszkaniach, ja korzystam z niej głównie w domu, czasem eksperymentuję na zewnątrz, ale myślę, że nie jest konieczna na początek.

Powyżej zdjęcia z obiektywu 35mm. Więcej między innymi TU i TU. Pięćdziesiątka daje radę w większych pomieszczeniach i jest niezastąpiona na spacerach.

Powyżej zdjęcia z obiektywu 50 mm. Więcej na przykład TU, TU, TU i TU.

Nikona D3200 + 50 mm polecam każdemu, kto chce rozpocząć przygodę z fotografowaniem swoich pociech, wszystko działa bez zarzutu w przeróżnych warunkach i daje ogromne możliwości. Czy jednak ten zestaw sprawi, że będziecie robić takie zdjęcia, jak ja? Wybaczcie brak skromności, ale na pewno nie! Choć to banał, ale jeden z tych niezaprzeczalnych - to nie aparat robi zdjęcia.

Czy lustrzanka jest konieczna, żeby robić dobre zdjęcia? Absolutnie nie! Pytanie, co nam się podoba i na czym nam zależy. Jeśli synonimem "pięknego zdjęcia" jest mała głębia ostrości ("rozmyte tło"), nie ma możliwości, aby uzyskać ją za pomocą zwykłego kompaktu. Chyba że lubicie żmudne zabawy w programach graficznych, na które ja się nie piszę.

A jeśli o programach mowa. Myślę, że nie ma znaczenia, jakiego ja używam, bo moja "obróbka" polega na ewentualnej korekcie jasności czy kolorów. Co prawda w zimie do zdjęć z domu, aby je uatrakcyjnić, stosowałam filtry podobne do tych z Instagramu, ale zwyczajnie mi się znudziły. W ciepłych porach roku stawiam na barwy natury. To, co widzicie na stronie, to prawie zawsze dokładnie to samo, co zobaczylibyście na wyświetlaczu aparatu zaraz po zrobieniu zdjęcia.

Powyżej zdjęcie z obiektywu 50 mm, bez "obróbki".

Wszystkim, którzy chcieliby robić dobre zdjęcia, w pierwszej kolejności polecam zakup dowolnego fotograficznego mini-poradnika i przeczytanie go od deski do deski ze zrozumieniem. Potem nie pozostaje nic innego, jak zdobytą wiedzę wcielić w życie, w końcu wiadomo, co czyni mistrza! Sama widzę postęp u siebie odkąd zaczęłam blogować, a zdjęcia robię od zawsze, więc chyba niemałe znaczenie ma praktyka i chęć samodoskonalenia. Przydaje się umiejętność obsługi aparatu w trybie manualnym, ale sama nie wiem, czy jest konieczna, a znam wielu "fotografów", którym niewiele pomogła ;) Choć to oczywiście moje skromne zdanie, oceniam wyłącznie według własnego gustu. Zaserwuję kolejny banał, ale myślę, że "to" po prostu trzeba czuć i widzieć!

PS. Mamy czerwiec, więc jeśli planujecie zakup aparatu na wakacje i rozważacie moją rekomendację... "do widoczków" pięćdziesiątka - jako typowy obiektyw portretowy - nie sprawdzi się. Polecam zainwestowanie w Nikkora 18-105mm VR. Stanowczo odradzam natomiast zakup sprzedawanego w zestawie z D3200 obiektywu 18-55mm, który jest bardzo niskiej jakości i przykręcenie go do D3200 mija się z celem.