Nie wiem czemu, ale za każdym razem, kiedy oglądam nową porcję Waszych zdjęć, przypomina mi się post o… Kubie w kojcu 🙂 I myślę sobie, że jak to możliwe, że ten czas tak leci, że Kuba już taki duży, że przecież moje dzieci tak szybko nie rosną… I wtedy łapię się na tym, że gdy Kuba siedział w kojcu, to miałam na stanie jednego noworodka, a teraz po moim domu pomyka już (hm, raczej pędzi z prędkością światła) dwóch młodych dżentelmenów. Gdzie ucieka ten czas?

Dobrze, że są zdjęcia, prawda? 🙂